Mercedes-Benz Vito II (typoszereg W639) ma problemy z korozją i elektryką, ale oferuje wysoki komfort jazdy, a 95-konny silnik to oszczędna konstrukcja.

Mercedes Vito II pojawił się w sprzedaży w 2003 roku wraz z osobową i bardziej luksusowo wyposażoną odmianą, która otrzymała nazwę Viano. Obie wersje produkowane były w hiszpańskiej fabryce zlokalizowanej w miejscowości Vitoria (stąd nazwa modelu).

W odróżnieniu od swojego poprzednika, czyli Vito W638, napęd przekazywany jest na tylną oś, co pozytywnie odbiło się na zwrotność auta.

Do tego niemiecki producent znacząco poprawił zabezpieczenia antykorozyjne w porównaniu do I generacji Vito. Nie oznacza to oczywiście, że W639 jest całkowicie wolne od tego rdzawego problemu, jednak postęp w tej dziedzinie jest naprawdę duży.

Pojazd dostępny był w trzech długościach nadwozia i z dwoma wysokościami dachu. Najkrótsza odmiana Compakt ma 3 200-milimetrowy rozstaw osi i całkowitą długość 4 748 milimetrów. Wersja długa (Long) zachowała taki sam rozstaw osi, ale dzięki zwiększonemu zwisowi tylnej części nadwozia Vito osiągał już długość 4 993 milimetrów. Przy okazji warto dodać, że tylko odmiana Long dostępna była zarówno ze standardowym, jak i podwyższonym dachem (odpowiednio 1 902 i 2 329 mm wysokości nadwozia).

Najdłuższy wariant Vito II generacji  – oznaczany jako Extra Long – ma już 3 430 milimetrów rozstawu osi i aż 5 223 milimetrów długości całkowitej, jednak na rynku wtórnym to mało popularna wersja.

Po trzech latach od rozpoczęcia produkcji auto otrzymało m.in. nowy zestaw wskaźników, a bazowa wersja silnikowa 109 CDI, mająca początkowo 88 KM, uzyskiwała już moc 95 KM.

W 2010 roku Vito W639 przeszło gruntowniejszy facelifting obejmujący m.in. reflektory, osłonę chłodnicy i przedni zderzaki. Poprawiono również zawieszenie i wprowadzono nową paletę jednostek napędowych, które były – według deklaracji producenta – aż o 15 oszczędniejsze od wcześniej stosowanych silników.

Ostatecznie II generacja Mercedesa Vito produkowana była do 2014 roku, kiedy to w sprzedaży pojawiła się nowa wersja tego dostawczego auta. Co ciekawe, najnowsze wcielenie Vito (typoszereg W447) dalej wykorzystuje płytę podłogową z wersji W639.

Rdzawy nalot i kłopoty z centralnym zamkiem

Prezentowany na zdjęciach egzemplarz to furgon w wersji Long z 2007 roku, który na co dzień wykorzystywany jest przez krakowską firmę zajmującą się praniem dywanów oraz usuwaniem zanieczyszczeń z mebli i tapicerek samochodowych.

Auto pochodzi z polskiej sieci dealerskiej i ma wady typowe dla W639. Jednym z mankamentów trapiących II generację Vito jest korozja, która atakuje okolice błotników, progi, ale też i tylną klapę. Jednak, jak już wspomniałem wcześniej, rdza ma o wiele bardziej powierzchowny charakter niż np. w przypadku Vito i Sprintera I generacji.

Zobacz też: Test Mercedesa Sprintera 316 CDI – furgon klasy premium (wideo, zdjęcia)

Pomimo tego, że prezentowany na zdjęciach Mercedes ma przejechane ponad 305 tysięcy, plastikowe materiały we wnętrzu ciągle zachowują się godnie, chociaż np. przyciski sterujące elektrycznymi szybami noszą na sobie już znaczne ślady 9-letniej eksploatacji.

Niestety kolejną bolączką tego modelu, która pojawiła się także w tej konkretnej sztuce, jest problem z centralnym zamkiem – czasem nie chce po prostu otworzyć auta, a czasem działa bez żadnego problemu.

Na rynku wtórnym znaczna część oferowanych pojazdów jest wyposażona w dwumiejscową kanapę obok kierowcy. Niestety środkowe siedzisko służyć może co najwyżej w sytuacjach awaryjnych lub na bardzo krótkich dystansach. Dlaczego? Bo dźwignia zmiany biegów mocno ogranicza przestrzeń na kolana dla siedzącego na środkowym miejscu pasażera.

Zobacz też: Używany Ford Transit IV 2.5 D 75 KM – kolega „Rudej” (zdjęcia)

Pod względem przestrzeni w kabinie II generacja Mercedesa Vito oferuje naprawdę sporo. Dodatkową zaletą W639 są dobrze rozplanowane przełączniki oraz znaczna ilość półek i schowków.

W kieszeniach drzwi mieści się na przykład 1,5-litrowa butelka z wodą mineralną, a na środku deski rozdzielczej położyć można plik ulotek czy notes z notatkami. Do tego przed pasażerem znajduje się przepastny zamykany schowek, który pomieścić może teczkę z dokumentami w rozmiarze A4.

Mercedes Vito W639 Long – przestrzeń towarowa i ładowność

Mercedes-Benz Vito W639 z nadwoziem furgon i w wersji Long oferuje 5,19 metra sześciennego przestrzeni ładunkowej. W przypadku widocznego na zdjęciach Mercedesa przedział towarowy obity został tapicerką, dzięki czemu podczas jazdy w kabinie pasażerskiej jest o wiele ciszej, a ściany pojazdu zabezpieczone są przed mechanicznymi uszkodzeniami. Jedyną wadą takiego rozwiązania jest słabe oświetlenie paki, bo materiał nie odbija promieni słonecznych, tak jak ma to miejsce w przypadku „gołej” białej blachy.

Maksymalna długość paki wersji Long to 2 667 milimetrów, ale trzeba pamiętać, że to odległość linii prostej poprowadzonej po podłodze, od tylnej klapy do ściany grodziowej. Z kolei maksymalna szerokość przedziału ładunkowego wynosi 1 650 milimetrów, a maksymalna wysokość to 1 353 milimetrów.

Standardowo furgony wyposażone są w prawe boczne drzwi, co zdecydowanie ułatwia korzystanie z przedziału ładunkowego.

Jak wynika z dowodu rejestracyjnego prezentowany Mercedes Vito 109 CDI ma 941 kilogramów ładowności. To w pełni zadowalający wynik, zwłaszcza dla firmy, która wykorzystuje auto m.in. do przewozu dywanów, czy odkurzaczy piorących wraz z zestawem profesjonalnych środków czyszczących.

Mercedes Vito W639 – jednostki napędowe

Przez pierwsze lata produkcji do napędu Vito II wykorzystywany był 4-cylindrowy turbodiesel o pojemności 2 148 ccm występujący w wersjach 109 CDI/88 KM, 111 CDI/109 KM oraz 115 CDI/150 KM.

W 2006 roku gamę silników poszerzono o odmianę 120 CDI z widlastym 6-cylindrowym dieslem o pojemności 2987 ccm i mocy 204 KM, a bazowa wersja 109 CDI – jak wspomniałem wyżej – zyskała dodatkowe 7 koni mechanicznych. Z kolei od września 2007 roku model 111 CDI dysponował już mocą zwiększoną do 116 KM.

Po modernizacji w 2010 roku paleta jednostek wysokoprężnych składała się z nowego silnika o pojemności 2 143 ccm, który dostępny był w odmianach 110 CDI/95 KM, 113 CDI/136 KM oraz 116 CDI/163 KM, a najmocniejszy turbodiesel 3.0 V6 – oznaczony jako 122 CDI – osiągał moc 224 KM.

Turbodiesle współpracowały z 6-biegowymi manualnymi skrzyniami oraz 5-stopniowymi „automatami”, a poza standardowym napędem na tylną oś do wyboru były też wersje z układem 4×4.

Zobacz też: Test VW Caddy 2.0 TDI 4Motion 110 KM – furgon 4×4 (wideo, zdjęcia)

Silniki benzynowe stosowano głównie w osobowych modelach Viano, a klienci wybierać mogli pomiędzy motorem 3.2 V6 o mocy 190 lub 218 KM, 3.7 V6/231 KM, a nawet 258-konnym silnikiem 3.5 V6. Benzyniaki występowały tylko z automatycznymi przekładniami i napędem na tylną oś.

Wśród ofert aut używanych dominują turbodiesle i taki silnik napędza prezentowanego Vito. Wersja 109 CDI o mocy 95 KM (kod silnika to OM 646.980) – tak jak i inne wersje tego diesla – miewa problemy z wtryskami, ale zdarzają się jej też awarie osprzętu (m.in. alternator, elektronika sterująca). Z drugiej strony silnik 109 CDI 95 KM pracuje w miarę cicho, a średnie zapotrzebowanie na paliwo nie powinno przekroczyć 8-9 litrów na 100 kilometrów. Do tego 95-konny diesel może i nie gwarantuje świetnych osiągów, ale 250 Nm dostępnych w zakresie od 1 400 do 2 400 obr./min. umożliwia całkiem sprawną jazdę także poza miastem.

Podsumowanie

Używany Mercedes Vito II generacji – poprzez problemy z korozją, czy irytujące awarie osprzętu – nie cieszy się zbyt pochlebną opinią, ale z drugiej strony na pewno ma też kilka zalet. Poza bogatą ofertą wersji nadwoziowych i silnikowych, bez problemu można znaleźć bogato wyposażone egzemplarze z klimatyzacją, napędem 4×4 czy automatyczną skrzynią biegów. Warto więc poszukać zadbanego egzemplarza z ostatnich lat produkcji, bo starsze wersje Vito mogą mieć już przebiegi grubo ponad 500 tysięcy kilometrów, a to zazwyczaj oznacza spory wydatek na niezbyt tanie części i serwis.